Τροχαιο

Αναλυτικότερα, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου του 1997, δύο ώρες περίπου μετά τα μεσάνυχτα, ο Ε.Μ. οδηγούσε το μηχανάκι του στο οποίο επέβαινε και ο 19χρονος φίλος του στην εθνική οδό Χανίων – Ρεθύμνου με κατεύθυνση τη Σούδα. Το μηχανάκι προσέκρουσε σε μπάζα ασφαλτοτάπητα, που προερχόντουσαν από εργασίες ηλεκτροφωτισμού, με αποτέλεσμα να ανατραπεί. Ο οδηγός υπέστη κρανιοεγκεφαλική κάκωση, με συνέπεια να εμφανίσει σπαστική τετραπληγία και να μείνει ανάπηρος κατά ποσοστό 80%, ενώ ο συνεπιβάτης τραυματίστηκε θανάσιμα.
Να σημειωθεί ότι από τα ποινικά δικαστήρια ο εργολάβος καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών και 1 μηνός, ενώ ο επιβλέπων μηχανικός αθωώθηκε.
Στη συνέχεια, ο πατέρας του 19χρονου προσέφυγε στη Δικαιοσύνη και ζήτησε από το ελληνικό Δημόσιο να του καταβληθεί, ως αποζημίωση και ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, το ποσό των 2.224.648 ευρώ ή διαφορετικά το ποσό των 491.943 ευρώ εφάπαξ και τμηματικά μέχρι τη συμπλήρωση του 65ου έτους ηλικίας του παιδιού του (εάν ζούσε).
Τα Διοικητικά Δικαστήρια των Χανιών έκριναν ότι ο θανάσιμος τραυματισμός οφείλεται αποκλειστικά σε κοινή υπαιτιότητα του εργολάβου του έργου, του επιβλέποντα μηχανικού και των βοηθών του (δεν υπήρχε σήμανση για τα έργα και δεν είχαν ληφθεί μέτρα ασφαλείας) και ο βαρύτατος τραυματισμός του οδηγού οφείλεται σε υπαιτιότητα των τελευταίων και σε συνυπαιτιότητα του τραυματισθέντα, κατά ποσοστό 80% και 20%. Η συνυπαιτιότητα οφείλεται στο γεγονός ότι ο οδηγός δεν φορούσε κράνος, όπως είχε υποχρέωση από τον Κ.Ο.Κ.
Τα δικαστήρια επιδίκασαν στον πατέρα το ποσό των 606.479 ευρώ ως αποζημίωση για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη και το ποσό των 146.735 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη.
Το χρηματικό αυτό ποσό, επικύρωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας, απορρίπτοντας την αίτηση αναίρεσης του ελληνικού Δημοσίου κατά της εφετειακής απόφασης που είχε επιδικάσει την επίμαχη αποζημίωση.
Έτσι, το Δημόσιο υποχρεώνεται να καταβάλει το ποσό αυτό, σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ, καθώς είναι υπεύθυνο ως προς τις αστικές ευθύνες για τις ζημιές που προκαλούνται σε τρίτους εξαιτίας της εκτελέσεως δημοσίων έργων, έστω και αν η εκτέλεση των έργων αυτών έχει ανατεθεί με σύμβαση σε ιδιώτη ανάδοχο. Η ευθύνη του Δημοσίου είναι αυτοτελής και δεν επηρεάζεται από πιθανές άλλες ευθύνες του αναδόχου του έργου, καταλήγει το ΣτΕ.